Maloupark

• Toegang voor personen met een beperkte mobiliteit
• Zomerkiosk
• Speelplein
• Picknicktafel

Op de plaats van het huidige Maloupark, was het zandige gebied dat boven de samenvloeiing van de Struykbeek en de Woluwe uitsteekt, 2.000 jaar voor JC bewoond door neolitische bevolkingsgroepen. Achter de Lindekemalemolen werden er sporen van deze nederzetting teruggevonden.

In 1129 komt deze molen voor het eerst in een geschreven document voor. Destijds verbleven de heren van Woluwe in het Slot. In de buurt ervan stond een hoeve (Hof ten Groenenberg, verdwenen rond 1840) en ook een kapel.

In de 13e eeuw werd de Parkabdij in Heverlee voor enkele eeuwen eigenaar van verschillende goeden die eerder de heren van Woluwe toebehoorden. Dat was zo voor de molen en waarschijnlijk ook voor een gedeelte van het Maloupark.

Vier eeuwen later wordt er melding gemaakt van een landelijk domein in het bezit van Albert Preudhomme dat bestaat uit een buitenhuisje,

Het Speelgoet genaamd, een groot park met rechtlijnige dreven en verschillende vijvers. Het betreft hier de onmiddellijke omgeving van het huidige Maloukasteel. Gebukt onder de schulden, verkoopt de toenmalige eigenaar zijn domein aan de Berg van Barmhartigheid, die het doorverkoopt aan de Jezuïeten. Meer dan een eeuw lang wordt het een buitenverblijf voor de leden van hun congregatie.

Wanneer de Sociëteit van Jezus in 1773 ontbonden wordt, worden de grondeigendommen van de orde verkocht. Zo wordt het

Speelgoet verworven door een rijke wolhandelaar afkomstig uit Limburg, Lambert de Lamberts. Hij laat de bestaande woning langs de vijver afbreken en vervolgens, hoger in het domein, het kasteel dat we nu kennen optrekken. In de eerste helft van de 19e eeuw wordt dit kasteel en het park eromheen geleidelijk aan verfraaid door de nieuwe eigenaars: Pierre Van Gobbelschroy, voor de Belgische omwenteling minister van Binnenlandse zaken onder Willem I van de Nederlanden, en zijn levensgezellin, de sterdanseres Marie Lesueur. De vijvers van het Struykbeekvalleitje worden drooggelegd, de hoofdvijver vergroot en het park helemaal boogvormig hertekend, zoals de mode van de Engelse tuinen het voorschrijft.

In 1850 pleegt de voormalige minister na enkele rampzalige investeringen zelfmoord. In 1851 koopt notaris Van Keerbergen het kasteel en het park op, om het twee jaar later door te verkopen aan de persoon die er zijn naam aan zal geven: de directeur van de Generale Maatschappij en vervolgens eerste minister, Jules Malou. Het eigendom blijft tot in 1950 in handen van zijn erfgenamen. Dan staan ze het af aan de gemeente Sint-Lambrechts-Woluwe.

In 1970 starten er omvangrijke renovatiewerkzaamheden onder de leiding van architect Tilmant en krijgt het kasteel er een huwelijkszaal en een uitleengalerij voor kunstwerken bij. In 1978 worden ook de oude stallen gerenoveerd. Sinds 1993 geniet het bosgedeelte van het park een beschermd statuut.

Het kasteel wordt momenteel gerenoveerd en gebruikt voor culturele evenementen, colloquia, recepties en seminaries.

Monumenten

Het Maloukasteel

Het Maloukasteel werd in 1776 opgetrokken op het eigendom van handelaar Lambert de Lamberts en is een typevoorbeeld van de landhuizenarchitectuur van de aristocratie van de 18e eeuw. Op de façades in neoklassieke stijl en over twee verdiepingen heen volgen 7 traveeën met luiken elkaar op. De gevels lopen uit op een driehoekig fronton en een leistenen dak. Een recente fontein smukt het geplaveide voorplein op. Het gebouw is eigendom van de gemeente Sint-Lambrechts-Woluwe. Deze heeft er omvangrijke renovatie- en restauratiewerkzaamheden laten uitvoeren, niet alleen om het bewaren maar ook om er een beter onderkomen te kunnen bieden aan de culturele evenementen, recepties, seminaries en colloquia.

De Lindekemalenmolen

Met een eerste vermelding in 1129, wanneer ridder Steven van Wezembeek hem gedeeltelijk aan de Parkabdij afstaat, is de Lindekemolenmolen ongetwijfeld een van de oudste watermolens van het Brussels Gewest. Hij diende voor het vervaardigen van bloem, maar werd eveneens als papiermolen gebruikt. In het begin van de 20e eeuw huisvestte de molen een manufactuur voor snuiftabak en dan cichorei. De woning werd toen omgebouwd tot een melksalon waar de steeds talrijker wordende wandelaars langs de Woluwe hun dorst konden komen lessen. In 1955 werd de molen gemeente-eigendom en een tiental jaar later werd hij tot restaurant omgebouwd.

Beeldhouwwerk

Brullende leeuw (1957) – Raymond de Meester de Betzenbroeck (1904-1995)

Deze monumentale in het wit overschilderde sculptuur in kunststeen op een zandstenen sokkel werd voor Expo '58 besteld bij de Belgische dierenbeeldhouwer Raymond de Meester de Betzenbroeck. Vervolgens werd het beeldhouwwerk naar de ingang van het Maloupark versleept en is nu zichtbaar vanaf het Woluwedal.