Georges Henripark

• Toegang voor personen met een beperkte mobiliteit
• Fontein met drinkbaar water
• Zomerkiosk
• Speelplein

Het eerste kerkhof van Etterbeek lag achter de kazerne van de Generaal Jacqueslaan – toen aan de rand van de stad. Door plaatsgebrek verhuisde het eind negentiende eeuw naar … Sint-Lambrechts-Woluwe. Dat was een gevolg van een afspraak tussen de twee gemeenten: Woluwe stond een terrein van drie hectare af aan Etterbeek voor de aanleg van een nieuw kerkhof en in ruil werkte Etterbeek mee aan de verlenging van de Georges Henrilaan tussen de Linthoutstraat en het geplande kerkhof.

Tussen 1898 en 1965 werden bijna 45.000 personen op deze plaats begraven. Toen besliste men dat dit kerkhof op zijn beurt te klein werd en verhuisde het nog eens, nu naar de Brusselse stadsrand, concreet naar Wezembeek-Oppem. Het oude terrein werd niet langer gebruikt. Omdat het als groene zone was ingekleurd op het bijzonder plan van aanleg voor de Brusselse agglomeratie, viel het niet ten prooi aan de druk om het vol te bouwen. Het bleef onaangeroerd tot het Brusselse Gewest het in 1985 aankocht.

De omvorming van het in onbruik geraakte kerkhof tot park dateert van die periode. De aanleg werd toevertrouwd aan twee bureaus van landschapsarchitecten die vooraf een raadpleging organiseerden bij de bevolking en verder bleven overleggen met de wijkcomités. De werf was klaar in 1989.

Een anekdote: het park dankt zijn naam aan de laan waar het aan grenst. De laan zelf werd genoemd naar de twee zonen van de eigenaar die werd onteigend voor de aanleg !

Monumenten

Het joodse gedenkteken

Een muur met een Jodenster en enkele graven herinneren aan het oude joodse kerkhof van Etterbeek.

Ravensbrückmonument (2000)

Het gedenkteken is een eerbewijs aan de vrouwelijke verzetstrijders en hun kinderen die tijdens de Tweede Wereldoorlog het leven lieten in de Duitse kampen (en vooral in het vrouwenkamp van Ravensbrück). Beeldhouwer Thérèse Chotteau geeft deze tragedie vorm via een vrouw in een enigszins verstarde houding: met de voeten in de modder, het hoofd hoog opgericht en een mistroostige, trieste blik, steunt ze haar kind bij de beproeving. Naast het beeldhouwwerk (dat in 2000 de jaarlijkse wedstrijd voor beeldhouwwerk van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest won) werd een tekst van dichteres Marguerite Bergers, die in 1944 in Wolfenbuttel werd onthoofd, gegraveerd op een lessenaar. Aan de andere kant symboliseert een rozenperk de vriendschap tussen de vroegere politieke gevangenen in Ravensbrück.

Beeldhouwwerk

Zonder titel (1995)

Met dit beeldhouwwerk dat op het eerste gezicht de gestroomlijnde vorm van een boot toont, won Lucia Bru de eerste wedstrijd voor beeldhouwwerken van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Deze ‘bijna-boot’, een geheel van hout (de achtersteven), staal (de kooi/stuurhut) en metaal (drie staven rond de compositie), strandde op de grasperken van het Georges Henripark.