Dauwpark

• Toegang voor personen met een beperkte mobiliteit
• Fontein met drinkbaar water
• Speelplein

Het project dateert van juli 1997 toen de gemeente Anderlecht aan Leefmilieu Brussel vroeg om een recreatieruimte te ontwerpen op en in de plaats van een verwaarloosd terrein van 7000 m² in de Kuregemse Dauwwijk. Het project paste perfect in de logica van het wijkcontract van 1997-2001 voor de Dauwwijk.

Tevoren was er een voorlopig sportterrein met gravel aangelegd, maar het terrein dat vroeger vol industriële gebouwen stond – waarvan er nog enkele overbleven –, lag er somber en weinig aantrekkelijk bij.

Leefmilieu Brussel paste een strategie toe die ze eerder uitprobeerde bij de aanleg van het Bonneviepark in Sint-Jans-Molenbeek: deze van de inspraak.

Er kwamen overlegvergaderingen met de inwoners en de hoofdrolspelers in de wijk (school, handelaars, bewoners van het aanpalende gebouw, wijkhuis, verenigingen, enz.). Het was de bedoeling om ervoor te zorgen dat het park zo veel en nauwkeurig mogelijk zou beantwoorden aan hun noden.

Na een openbaar onderzoek volgden debatten en vergaderingen. Omdat de overheid de bevolking bij het project betrok, lukte het haar om de burgers te betrekken bij het concept en om grondig in te spelen op hun wensen. De participatie begon tijdens de studie- en ontwerpfase, maar liep door tijdens de uitvoering van de werken die in 1998 van start gingen.

Coöperatieve ondernemingen met een sociale doelstelling zetten werklozen uit de buurt aan het werk voor bepaalde aspecten en fasen van de werken. Kinderen werkten mee aan het tekenen en afwerken van een deel van de muurschildering en stelden speeltuigen voor.

Begin 2000 was het Dauwpark klaar en sindsdien heeft het de sociale cohesie in de wijk versterkt.

De muurschildering op de blinde muren die het terrein omzomen, vormt een van de meest originele aspecten van het Dauwpark. De originele uitvoering is het resultaat van een samenspel tussen kunstenaars-schilders, dichters en kinderen uit de wijk.

Beeldhouwwerk

Slangenhoofd (1999)

Hugo Léon Morales (1955) maakte een beeld van een immens grote hand in gekleurde polyester. Die krijgt in een spel van Chinese schaduwen de vorm van een slangenhoofd. Dat hoofd lijkt uit de grond op te rijzen.

Het lichaam van de slang kronkelt verder langs de aangrenzende muren, maar dan wel in de vorm van een muurschildering die eindeloos doorloopt door de toevoeging van steeds nieuwe segmenten.

Muurschildering

De slang van de Zenne

Het lichaam van de slang kronkelt over een afstand van een honderdtal meter over de muren die het park omzomen. De muurschildering is tegelijkertijd een collectief en individueel kunstwerk.

Een atelier van zes schilders en zeven dichters zorgde voor de samenhang in het project. De kunstenaars voerden elk een segment van het kunstwerk uit. Het andere en belangrijke deel is het individuele werk van kinderen en jongeren uit de wijk. Het heel kleurrijke slangenlijf bestaat uit een opeenvolging van romantische of fantasievolle tekeningen.